شلاق

می آیی

دست می کشی بر پوست ِ عکس هایم

! سخت نیست کشف ِ اثر انگشتانت

پرسه می زنی

و محو می شوی در نبود ِمن

..

چشم می چرخانم

! اکنون این نامت است که بی رحمانه مرا شلاق می زند

! با هر چ ن د حرفش

و من به تو قول می دهم ترک بگویم

همه ی روزهای حافظ و سیگار و چای را

همه ی شب های دوستت دارم را

همه ی دقیقه های انگشتان ِ گره خورده در هم را

همه ی لحظه های بی تاب ِ وروود ِ تو در قاب ِ نگاهم را

همه ی همه را

...

!بس کن

.

.

.

هستی, نیمه شب بیست وسوم شهریور ماه 1389

---------------------------------------------------------------