من و خانه مان، ميزي و چراغي

سرود ِ آن کس که از کوچه به خانه بازمی‌گردد
.

.

نه در خيال، که روياروي مي‌بينم

سالياني بارآور را که آغاز خواهم کرد

خاطره‌ام که آبستن ِ عشقي سرشار است
کيف ِ مادر شدن رادر خميازه‌هاي ِ انتظاري طولاني

مکرر مي‌کند

*
خانه‌ئي آرام واشتياق ِ پُرصداقت ِ تو

تا نخستين خواننده‌ي ِ هر سرود ِ تازه باشي

چنان چون پدري که چشم به راه ِ ميلاد ِ نخستين فرزند ِ خويش است

;چرا که هر ترانه

فرزندي‌ست که از نوازش ِ دست‌هاي ِ گرم ِ تونطفه بسته است

ميزي و چراغي،

کاغذهاي ِ سپيد و مدادهاي ِ تراشيده و از پيش آماده

،و بوسه‌ئي صله‌ي ِ هر سروده‌ي ِ نو

و تو اي جاذبه‌ي ِ لطيف ِ عطش

که دشت ِ خشک را دريا مي‌کني

حقيقتي فريبنده‌تر از دروغ

با زيبائي‌ات ــ باکره‌تر از فريب ــ که انديشه‌ي ِ مرااز تمامي‌ي ِ آفرينش‌ها بارور مي‌کند

در کنار ِ توخود را

من

کودکانه در جامه‌ي ِ نودوز ِ نوروزي‌ي ِ خويش مي‌يابم

در آن ساليان ِ گم، که زشت‌اند

چرا که خطوط ِ اندام ِ تو را به ياد ندارند

*

خانه‌ئي آرام وانتظار ِ پُراشتياق ِ تو

تا نخستين خواننده‌ي ِ هر سرود ِ نو باشي

خانه‌ئي که در آن
سعادت
پاداش ِ اعتماد است و چشمه‌ها و نسيم
در آن مي‌رويند

بام‌اش بوسه و سايه است

و پنجره‌اش به کوچه نمي‌گشايد

و عينک‌ها و پستي‌ها را در آن راه نيست

بگذار از ما
نشانه‌ي ِ زنده‌گيهم زباله‌ئي باد که به کوچه مي‌افکنيم
تا از گزند ِ اهرمنان ِ کتاب‌خوارــ که مادربزرگان ِ نرينه‌نماي ِ خويش‌اند ــ

امان ِمان باد

...

تو را و مرا
بي‌من و تو
بن‌بست ِ خلوتي بس

*

که حکايت ِ من و آنان غم‌نامه‌ي ِ دردي مکرر است:که چون با خون ِ خويش پروردم ِشان

باري چه کنند
گر از نوشيدن ِ خون ِ من ِشان

گزير نيست؟

*
تو و اشتياق ِ پُرصداقت ِ تو

من و خانه‌مان

ميزي و چراغي

...

آري

در مرگ‌آورترين لحظه‌ي ِ انتظار

زنده‌گي را در روياهاي ِ خويش دنبال مي‌گيرم

.در روياها ودر اميدهاي‌ام

احمد شاملو، آیدا در آینه۲۴ ارديبهشت،1342

.

.

.

پا نوشت

براي من اكنون آوردن اين شعر بهانه اي ديگر داشت(شخصي

...بهانه اي شيرين

و حالا به قول سارا دوست دارم با بهانه ام مدتي شكيبائي كنم

هستي،يكم بهمن ماه 1388

--------------------------------------------------------------------------------------------------