من , قمصر و جای خالی تو

خسته که باشی , دلتنگ که باشی

دلت هوای این و آن را که کرده باشد

در میان ِ تمام ِ گلزارهای گل محمدی دنیا هم که قدم بزنی

با مهربانترین مادربزرگ های دنیا هم که هم کلام شوی

لَچَک های ترمه و ابریشم ِ نو عروسان ِ روستایی را حتی

بخری با شوق , سَر کنی ,جیغ بکشی و برقصی در باد

باز هم

با هر طنین ِ صدای آشنایی

هُری دلت می ریزد

قلبت می ایستد

و زانوانت بی جان می شوند

...

آری تو ؛

با هر طنین ِ آشنایی

می آیی

در آغوشم می کشی

دستانت را دور ِ گردنم حلقه می کنی

لبخند می زنی

چشمانت را می بندی

و

! می گذری

.

.

.

هستی؛پانزدهم اردیبهشت ماه 1389

-----------------------------------------------------------