گل هایی که زار می زنند

عصر ِ تمام ِ پنج شنبه ها

امروز بود انگار

ساعت های پنج که می شود

قبرهای قدیمی ِ شصت و چند ساله در همسایگیِ تو

و دختری که چـــــار زانو می نشیند

و زُل می زند به نبود ِ تو

دسته گل هایی که زار می زنند همه تقدیم به تو باد

سنگ ِ خوش تراش ِ سیاه

..

با حنجره ای از سکوت

و چشمانی که باد کرده در تب ِ تو

.

.

.

هستی, غروب آخرین پنج شنبه مهرماه هزار و سیصدو هشتاد و نه

---------------------------------------------------